Kesinlikle çıldırtıcı olmadığı sürece çocuk büyütmek bir zevktir. Kötü Davranış Hakkında İyi Haber: Çocuklar Neden Her Zamankinden Daha Az Disiplinlidir? kitabının yazarı Katherine Reynolds Lewis, bugünün her zamankinden daha sinir bozucu olabileceğini söylüyor. Ve Bu Konuda Ne Yapmalı? Lewis'le, bağırarak yapılan maçlardan ve çocukları disipline etmeye çalışmanın getirdiği hayal kırıklıklarından nasıl kaçınılacağı hakkında konuştuk.
Kötü davranış salgını mı var? Çocuklar şimdi gerçekten eskisinden daha mı kötü?
Çocuklar artık kesinlikle eskisinden daha kötüler. Durumun neden böyle olduğunu yüzde 100 kanıtlamak imkansız ama bence çok ikna edici kanıtlar var. Çocuklardaki değişimin zamanlaması ile gerçekten uyumlu olan üç faktör var. Bir veya iki nesil öncesine kıyasla günümüz çocuklarında oyun oynama oranında dramatik bir düşüş var. Çocuklar doğdukları andan itibaren, belki 18 yaşına geldiklerinde evden ayrılıncaya kadar neredeyse sürekli olarak denetlenirler, dolayısıyla kendi davranışlarını yönetmeyi asla öğrenemezler. İkinci büyük faktör ise medya ve bizi kim olmamız ve ne istememiz gerektiği konusunda bilgi ve fikir bombardımanına tutan medyanın büyümesidir. Kırk yıl önce çocuklar kim olmaları gerektiğini ve ne istemeleri gerektiğini çoğunlukla kendilerini düşünerek anladılar. Bu dış odağın kaygı ve depresyonla ilişkili olduğunu gösteren klinik araştırmalar gördük. Üçüncü büyük faktör ise topluluklarımızdaki ve ailelerimiz arasındaki bağların azalmasıdır. Belki bir nesil önce bir çocuk, küçük kardeşinin sorumluluğunu üstleniyordu ya da masaya akşam yemeği hazırlama işi yapıyordu ve şimdi onların işi A? almak ve bir süper yıldız olmak.
Ev işleri neden bir çocuğun mutluluğuyla bağlantılıdır?
Ev işleri mutluluğun en büyük bağlantılarından biridir çünkü bir iş yaptığınızda ailenizin nasıl fayda sağladığını, sizin fayda gördüğünüzü veya evinizin daha düzenli olduğunu hemen görürsünüz ve anında geri bildirim ve olumlu pekiştirme alırsınız.
Bugünlerde ebeveynlerin çok fazla kontrolcü olduğunu mu düşünüyorsunuz?
Çocuklarımızın bazı şeyleri sanki bizim işimizmiş gibi yapmalarını sağlamak gibi bir dürtümüz var. Aslında bizim işimiz onların kendilerini nasıl kontrol edeceklerini anlamalarına yardımcı olmaktır. Kontrol ettiğimizde ya da eleştirdiğimizde bu çocuklarımıza hiçbir şey öğretmez. Çocuklar ne kadar bağımsızlığa sahip olursa sizinle o kadar az kavga ederler çünkü kendilerini güçlenmiş hissederler.
Ebeveynliğin çıraklık modeli olarak adlandırdığınız şeyi açıklayın?
İlk ve en önemli unsur çocukla olan bağdır. Bu bağlantı olmadan hiçbir şey olamaz mı? hiçbir disiplin, öğrenme veya işbirliği olmayacak. İkincisi, çocukla sizin yapmak istedikleriniz ve onların yapmak istedikleriyle ilgili neler olduğu ve nerede uzlaşabileceğiniz konusunda iletişim kurmaktır. Üçüncüsü yetenek geliştirme ve bence ebeveynlerin üzerinde pek odaklanmadığı konu bu. Siz ve çocuğunuz becerilerindeki gelişimi ne kadar çok fark edebilir ve kabul edebilirseniz? Belki iki ay önce çocuğunuz sürekli sırt çantasını bırakıyor ve onu almak için geri koşmak zorunda kalıyordu ve şimdi onu hatırlamaya mı başladı? Çocuğunuzun büyüdüğünü fark etmesine o kadar yardımcı olabilirsiniz. Sonunda o küçük insan kendi kendine yeterli ve bağımsız hale gelecektir.
Kitapta sert sözlü disiplinin çok verimsiz olduğunu söylüyorsunuz. Nedenmiş?
Ama hepimiz ara sıra çocuklarımıza bağıracağız, değil mi?
Hiçbirimiz mükemmel değiliz. O anın sıcağında çocuklarıma bağırdığımda mümkün olduğunca çabuk şunu demeye çalışıyorum: "Gerçekten üzgünüm, öfkemi kaybettim." Ve eğer bir dahaki sefere bağırıp yüksek sesle şunu söylemeden önce kendinizi yakalayabilirseniz, "Bağırmak üzere olduğumu hissediyorum." Dışarı çıkıp soğuyana kadar bloğun etrafında dolaşacağım, öyle mi? bu, çocuğunuza nasıl sakinleşebileceği ve güçlü duygularını yönetmesine nasıl yardımcı olabileceği konusunda başka bir strateji vermektir.
